“Der Mohr hat seine Schuldigkeit getan, der Mohr kann gehen”. Met dat gevoel gingen we huiswaarts na de 2½ – 5½ nederlaag tegen ‘t Pionneke uit Roermond. We hadden gevochten voor wat we waard waren, maar met een gemiddelde ratingachterstand van 140 punten per bord was het een gevecht tegen de bierkaai geweest.
Het zag er aanvankelijk nog helemaal niet zo slecht uit. Na drie uur spelen stonden we zelfs op voorsprong. Luuk was er niet doorheen gekomen tegen Guido Royakkers en had berust in remise, ook Ronald had geremiseerd tegen zijn gelijkwaardige tegenstander en Michel had gewonnen tegen de 200 ratingpunten sterkere Robert Schuermans. Het was een partij geworden met wederzijdse kansen en veel duwen en wrikken op de damevleugel, maar Michel manoeuvreerde net iets beter, wat hem een kwaliteit opleverde, die genoeg bleek voor de winst.
De donkere wolken pakten zich inmiddels wel al samen boven de borden van Hidde en Toon. Hidde had een “Griekse gift” geaccepteerd, een loperoffer op h2, en speelde daarna alsof hij de variant al vele malen op het bord had gehad. Hij offerde zijn dame a tempo tegen drie stukken en bereikte een stelling waarvan het moeilijk te zeggen was wie er beter stond. Later bleek dat hij deze afruilactie inderdaad al eens eerder had uitgevoerd, maar deze keer zat er een veel sterkere tegenstander tegenover hem. De drie witte stukken bleken niet opgewassen tegen de zwarte dame en zeker nadat hij een kwaliteit moest inleveren, resteerde nog wat vruchteloos gespartel. Ook Toon had het moeilijk. Zijn koningstelling kwam steeds meer onder druk te staan en zonder veel spektakel kon zijn tegenstander rond de tijdcontrole het punt incasseren.
Wim Molenkamp was best goed uit de opening gekomen met zijn geliefde nijlpaardensysteem. Zijn tegenstander verijdelde echter alle uitbraakpogingen en dan blijft de nijlpaard op het droge. Nadat hij een damevork had overzien die hem een paard of een pion kostte, hield Wim het voor gezien.
Aan mijn bord golfde de stelling verschillende malen heen en weer tussen 0.0 en -1.0, om Stockfish te citeren. Rond de vijftigste zet was de stelling voor de laatste maal gelijk, maar toen beging ik in een toreneindspel met ieder drie pionnen de laatste fout. Mijn tegenstander liet me deze keer niet meer glippen en wist zijn g- pion onstuitbaar naar de overkant te brengen.
De wedstrijd was daarmee verloren, maar invaller Wim Gielen zorgde er met een remise voor dat de achterstand binnen de perken bleef. Er had beslist meer ingezeten, want tegen de koningsaanval die Wim had opgebouwd, was geen verweer meer mogelijk. Totdat Wim dameruil toeliet en er een eindspel met ongelijke lopers over bleef. Winst had voor de teamuitslag overigens niets uitgemaakt, en die gedachte zal de bittere pil voor Wim wat verzacht hebben.
Met vijf matchpunten uit zes wedstrijden staat PMC nog net niet op een degradatieplaats. Toen we na twee ronden bovenaan stonden met vier matchpunten, sprak Theo de profetische woorden: “Het lijkt zo gemakkelijk te gaan, maar we zullen die punten nog hard nodig hebben”. Er zullen minstens nog twee matchpunten moeten worden behaald tegen de laatste drie tegenstanders, waarvan er twee aanzienlijk sterker zijn dan PMC. Het wordt nog spannend.
Wopke Veenstra