De inmiddels traditionele wedstrijd tussen PMC 1 en ASV 3 is altijd spannend, omdat beide teams aan elkaar gewaagd zijn. Deze keer traden we aan met een verjongd team. De 62-jarige Ronald Zollinger, die de zieke Jan Fleuren verving, bracht de de jongere garde in evenwicht met de 70-plussers. De vrees voor een teveel aan jeugdige onbezonnenheid bleek gelukkig onterecht, want de zestigers speelden drie keer remise en wonnen een partij.
Daarmee legden zij de basis voor de overwinning van PMC, want de zeventigers kwamen niet verder dan 2-2.
John Pouwels, met zijn 59 jaar de jongste van het team, was het eerste klaar. Zijn tegenstander Jan Knuiman koos voor een afruilvariant in het Koningsindisch, waarna alle fut uit de stelling was. Remise.
Intussen kreeg Luuk de Ruijter een pion in de schoot geworpen. Luuk verslapte gelukkig niet na dit vriendelijke gebaar, hield druk op de damevleugel en bracht het eerste winstpunt voor PMC binnen.
Even later bracht Theo Wijnhoven de stand weer in evenwicht door op te geven tegen Frank Schleipfenbauer. Theo, die fysiek nog steeds niet in goeden doen is, kwam slecht te staan na een verkeerde pionnenruil en wist zijn partij niet meer in veilige haven te loodsen.
De hoop op de matchwinst leefde weer op toen Toon Janssen won na een rommelige partij. Toon heeft een flinke schaakdip achter de rug, maar nu zette hij een punt achter zijn reeks verliespartijen met strijdlustig en op belangrijke momenten krachtig spel.
Ook bij Ronald Zollinger kwam Koningsindisch op het bord. Die opening ligt hem wel en het leek even of hij een beslissend voordeel kon bereiken, maar het mocht niet zo zijn. Met zijn remise kreeg hij niet helemaal loon naar werken.
En zo gingen we met een voorsprong de tijdcontrole tegemoet, maar mijn partij zou zeker verloren gaan. Ik had tegen Roy Vink een goede stelling opgebouwd maar had mijn verdediging verwaarloosd, waarna er een niet te keren koningsaanval volgde. Mijn enige troef was Roys tijdnood. Ik deed enkele tegenaanvallen op zijn koning, die minder gevaarlijk waren dan ze eruit zagen, maar die hem zijn laatste bedenktijd kostten. In een straal gewonnen stelling ging hij op de veertigste zet door zijn vlag. Mijn overwinning was zoals ze in de kerk zeggen, niet uit verdienste maar uit genade.
Op dat moment zat Michel Auwens te dubben. Hij stond beter, maar er was nog een lange weg met de nodige valkuilen te gaan. Toen hij Theo vroeg of hij remise mocht aanbieden, antwoordde Theo: “Je mag niet, je móet!” Zo stelden we immers de matchwinst veilig. En zo geschiedde.
De laatste partij, van Wim Molenkamp tegen Bent Schleipfenbauer, deed er voor de teamuitslag niet meer toe, maar was desondanks heel spannend. Wim had een winnend overwicht opgebouwd, maar zijn tegenstander wist net op tijd zijn dame in het lege gebied rond Wims koning te krijgen en begon daar een reeks schaakjes. Remise leek het teleurstellende resultaat te worden, maar het lukte Bent om ook zijn loper met schaak in het strijdtoneel te brengen en daarna was het bekeken voor Wim.
Zo kwam de eindstand op 4½ – 3½ voor PMC 1 en staan we zowaar bovenaan in de poule.
Wopke Veenstra
