De wedstrijd tegen degradatiekandidaat Wageningen 2 leek het eerste gezicht een makkie voor PMC 1, maar het team is sterker dan de plaats op de ranglijst doet vermoeden. Wageningen 2 heeft geen toppers (die spelen in Wageningen 1), maar wel een homogeen team, waarvan alle ratings tussen de 1925 en 2030 liggen. Normaal wil je dan winnen aan de bovenste borden en remise houden aan de onderste borden, maar PMC 1 is op dit moment niet in beste doen vanwege allerlei lichamelijk en mentaal ongemak. Theo Wijnhoven had daarom besloten om de bordvolgorde flink op zijn kop te zetten: spelers in slechte vorm werden een paar borden lager gezet ten gunste van de spelers die zich goed voelden. Voor het eindresultaat maakte het helaas weinig uit. PMC verloor met 3-5 in een wedstrijd zonder remises.
Gelet op de belangen van beide teams was het niet verwonderlijk dat er geen snelle uitslagen te noteren vielen. Na twee uur spelen kon het op de meeste borden nog alle kanten op. Een uitzondering was de partij van John Pouwels. John was op bord 1 gezet en bewees dat hij daar momenteel thuishoort. In zijn geliefde Koningsindiër zette hij een karakteristieke aanval op. Mooi om te zien hoe hij wits koningsstelling onder vuur nam en steeds nieuwe dreigingen creëerde. De eerste punt voor PMC1 liet niet lang op zich wachten.
De teleurstellingen bleven helaas niet lang uit. Jan Fleuren, die vanwege zijn mindere vorm aan het laatste bord speelde, had vanuit de opening een mooie stelling opgebouwd, maar zag niet hoe het verder moest. Een paar mindere zetten werden genadeloos afgestraft.
Een soortgelijk lot onderging Michel Auwens. Net uit het ziekenhuis, dan ben je goed uitgerust zou je zeggen, maar ook hij wist zijn stellingsvoordeel niet vast te houden. Nadat hij een damezet had gemist die hem de winst zou opleveren, keerde het tij en bezweek hij onder de tegenaanval.
De derde verliespunt werd door mij geproduceerd. In een wisselvallige partij tegen Cees Stam kwam ik aanvankelijk iets minder uit de opening, maar wist ik met een aanval op de damevleugel voordeel te behalen. Dat voordeel verdween volledig na een ongelukkige paardruil. In het eindspel wist ik met een kleine combinatie mijn positie weer bijna gelijk te trekken, maar kort daarop maakte ik een beslissende fout – die ik overigens pas inzag toen Stockfish mij dit vertelde. De waardering die in de loop van de partij herhaaldelijk heen en weer schoot van -2 naar +4, bewijst dat beide spelers nog veel te leren hebben.
Theo Wijnhoven was met de nodige twijfels achter het zevende bord gaan zitten. Ook hij lag kort geleden nog in het ziekenhuis en zijn ziekte is nog niet over, dus zou hij het volhouden? Gelukkig bleef zijn geest scherp en speelde hij een partij uit één stuk. Hij pakte een vergiftigde pion, die bij nader rekenen niet giftig bleek, en rekenen kun je Theo wel toevertrouwen. Zijn tegenstander Frank Taylor kwam er daarna niet meer aan te pas.
Uit de laatste drie partijen zouden we nog twee punten moeten halen om gelijk te spelen, maar dat zag er niet naar uit. Luuk de Ruijter stond in een eindspel wat beter, Maar Wim Molenkamp en Hidde Knippenberg stonden verloren.
Luuk liet het echter afweten. Waarschijnlijk door vermoeidheid zag hij niet dat zijn tegenstander een pion ongehinderd naar het promotieveld kon doorlopen doordat hij Luuks loper met zijn een paard kon afstoppen. Even later moest Hidde opgeven, in een partij die in een schaakles over de slechte loper kan worden gebruikt.
Wim had intussen drie pionnen verloren. Pogingen om ze terug te winnen hadden geen zin meer, dus zette Wim alles op een koningsaanval. En met succes. Wim plaatste zijn stukken steeds zo dat ze de meeste dreiging uitoefenden en die groeiden zijn tegenstander boven het hoofd. De partij werd bekroond met mat.
PMC 1 kan nu zijn kampioensaspiraties bij het huisvuil zetten en dat is maar goed ook. Om ons in de tweede klasse te handhaven zullen we onze fysieke en mentale problemen eerst te boven moeten komen.
Wopke Veenstra
